ISTOTA OFIARY EUCHARYSTYCZNEJ - ODNOWIENIE I UOBECNIENIE OFIARY KRZYŻOWEJ
Tajemnica Przenajświętszej Eucharystii, ustanowiona przez Chrystusa Najwyższego Kapłana i z Jego woli odnawiana stale w Kościele przez jego kapłanów, jest jakby szczytem i ośrodkiem religii chrześcijańskiej. Gdy chodzi więc o najważniejszą sprawę w liturgii świętej, uważamy za rzecz pożyteczną, czcigodni Bracia, zatrzymać się tu nieco i zwrócić waszą uwagę na ten niezmiernie doniosły przedmiot.
Chrystus Pan, Kapłan na wieki według porządku Melchizedeka (Ps. 109, 4.), jako że umiłował swoich, którzy byli na świecie (Jan 13, 1.) w czasie Ostatniej Wieczerzy, tej nocy, kiedy Go wydano - aby zostawić ukochanej Oblubienicy swojej, Kościołowi, widzialną (jak domaga się tego ludzka natura) ofiarę, która by stale przedstawiała krwawą ofiarę, jakiej miał dopełnić raz jeden na krzyżu, która by została jej pamiątką, aż do końca wieków i której moc zbawcza byłaby stosowana do odpuszczenia grzechów, jakie codziennie popełniamy - ofiarował Bogu Ojcu Ciało i Krew swoją pod postaciami chleba i wina i po tymiż postaciami podał Ciało i Krew swoją do spożycia Apostołom, których ustanowił wtedy kapłanami Nowego Przymierza nakazując im i ich następcom w kapłaństwie, aby tę ofiarę w dalszym ciągu składali. (Sob. Tryd. Sess. 22, c. 1.)
Wobec tego Przenajświętsza Ofiara Ołtarza nie jest tylko prostym i zwykłym wspomnieniem mąk i śmierci Jezusa Chrystusa, ale prawdziwym i istotnym ofiarowaniem, w którym Najwyższy Kapłan to samo czyni przez niekrwawą ofiarę, co uczynił już na Krzyżu, ofiarowując siebie samego Ojcu Przedwiecznemu jako Hostię Najmilszą, "albowiem tu i tam jedna i ta sama jest Hostia, i ten sam składa obecnie Ofiarę za pośrednictwem kapłanów, którzy niegdyś siebie samego ofiarował na krzyżu Ojcu, z różnicą tylko w sposobie ofiarowania". (Sob. Tryd. Sess. 22, c. 2. )
Jeden jest więc i ten sam Kapłan, Chrystus Jezus, którego przenajświętszą osobę kapłan zastępuje. Ten ostatni bowiem dzięki kapłańskiemu namaszczeniu upodabnia się do Najwyższego Kapłana i rozporządza władzą działania mocą i w imieniu samego Chrystusa. (Św. Tomasz, Suma Theol. III, q. 22, art. 4.) Przeto czynnością swą kapłańską niejako "użycza Chrystusowi swojego języka i ręce Mu daje". (Święty Jan Chryzostom, In Joannem Hom. 86, 4.)
Również i żertwa ofiarna jest ta sama - a mianowicie Boski Zbawiciel w swojej naturze ludzkiej i w rzeczywistości swego Ciała i Krwi. Sposób jednak ofiarowania Chrystusa jest odmienny. Na krzyżu bowiem ofiarował On Bogu siebie całego i swoje cierpienia, ofiarowanie zaś żertwy dokonało się przez śmierć krwawą dobrowolnie przyjętą. Natomiast na ołtarzu, skoro Jego natura ludzka jest w stanie chwały, "śmierć panować Mu nie będzie". (Rzym. 6, 9.) Niemożliwe jest już przelanie krwi. Jednakowoż, dzięki zamysłom Boskiej Mądrości naszego Zbawiciela, to ofiarowanie przedziwnie jest nam ukazane przez zewnętrzne znaki, które są symbolem Jego śmierci. Istotnie przez Przeistoczenie chleba w Ciało a wina w Krew Jego, jest Jego Ciało równie obecne, co Jego Krew; postaci zaś eucharystyczne, pod którymi jest On obecny, wyobrażają krwawe rozdzielenie Ciała i Krwi.
(Ojciec Święty Pius XII Encyklika Mediator Dei - o Liturgii - Część druga, Kult Eucharystyczny)
